How Britain is Ending the Loneliness Epidemic
Dit artikel is oorspronkelijk geplaatst in Uplift Connect door Georgi Y. Johnson
“Eenzaamheid is de metgezel van intimiteit. Verbinding heeft geen tegenpool. In verbinding zijn, intimiteit en eenzaamheid Eén.”
Nondual Therapy: The Psychology of Awakening.
Lezers van het boek Nondual Therapy zullen zich herinneren dat de energetische contractie waar wij het hier over hebben die van eenzaamheid en intimiteit betreft, waarbij het Non duale elixer Verbinding is. Om het waarom van deze Non Duale Kwaliteit te ontdekken kun je hier het hoofdstuk over eenzaamheid van het boek lezen.
Eenzaamheid: een gevoel van afgescheiden zijn dat stolt tot een steen op je maag, dat je lijf en geest doordringt met een gevoel van afgesneden zijn van tijd en ruimte. Wij kunnen omringd zijn door mensen, maar toch de wanhoop ervaren van het eenzaam zijn en van het verloren voelen in de massa.
Het gevoel van eenzaamheid kan een geconcentreerde mix zijn van droevigheid en slechtheid, die als een fysieke pijn of –beperking ervaren kan worden. Onderzoek laat zien dat eenzaamheid medische consequenties heeft. Mensen die al lang aan eenzaamheid lijden, zijn bevattelijk voor hartkwalen, kanker, depressie, diabetes en zelfmoord. En het is, volgens de Amerkikaanse surgeon-general Vivek Murthy[ “vergelijkbaar met een levensverkorting als gevolg van 15 sigaretten per dag en zelfs groter dan die ten gevolge van obesitas.”
Het is gemakkelijk om het gevoel van eenzaamheid te herkennen en ook de daarbij ontbrekende verbinding met een grote mensenmeute. Eenzaamheid ontspruit aan een geloof dat wij uiteindelijk afgescheiden eenheden zijn. Afgescheiden van onze planeet en natuur, afgescheiden van elkaar, afgescheiden van de eigen afkomst, afgescheiden van de andere sekse, afgescheiden van onze lichamen, afgescheiden van het leven.
Maar eenzaamheid is overduidelijk niet afgescheiden; het hangt boven de menselijkeid, als een donkere wolk die hoognodig in een regenbui moet uitbarsten. Het Britse ‘House of Parliament’, een bastion van het geloof in het afgescheiden ‘ik’, kan zich wentelen in een een ontmoedigende stemming van eenzaamheid, die door de Britse minister van Eenzaamheid, Tracey Crouch, werd ervaren als “een hele donkere plek, een hele eenzame plek.”
Minister van Eenzaamheid? Ja, dat klopt. Laten wij ons realiseren dat wettenmakers wereldwijd de weerzinwekkende consequenties en -kosten van het geloof in het afgescheiden zelf (h)erkennen, net zoals – en dat is nog vernieuwender- het belang van het vormgeven aan gevoel in de werkelijkheid. Het nieuwe ministerie werd opgericht in 2018 om Jo Cox te eren. Jo Cox was een paerlementslid uit de oppositie, die in juni 2016 – terwijl Groot Brittannie woedde over het Brexit-referendum – werd vermoord door een aanhanger van de neonazi’s. Volgens de ‘Jo Cox Commission on Loneliness’, voelden 9 miljoen Britten zich eenzaam. Jo Cox voerde campagne voor de erkenning van eenzaamheid, alsook voor het lijden van vluchtelingen, voor het belang van gemeenschap en , in het algemeen, voor de kracht van het erbij horen in een diepere zin. Ze zei, kort voor haar dood: “Terwijl wij onze diversiteit vieren, verrrast het mij dat wij meer verenigd zijn dan ooit en dat wij veel meer dingen gemeen hebben met elkaar dan dingen die ons verdelen”
Vanuit een Spirituele Invalshoek
Wat is eenzaamheid vanuit een spirtuele invalshoek? Is het onontkoombaar, zoals de dood, en kun je het daarom alleen maar uitstellen, ontkennen of onderdrukken? Of is er iets anders aan de hand? Zeker, het is nooit ‘alleen maar’ eenzaamheid. Het gevoel van eenzaamheid is altijd vermengd met onderstromen van pijn zoals die zich uiten in de vorm van afwijzing, verdriet, schaamte en schuld.
Is er een uitweg? De Dalai Lama beweert dat hij nooit lijdt aan eenzaamheid. Anders gezegd, kunnen wij zeggen dat hij is wezenlijk vrij is van de illusie van een afgescheiden ik. Mischien is dit ‘geloofsysteem’ in de absloute afscheiding tussen ons, de onderliggende kwelling. Zoals de Londense metro steeds roept ‘Mind the gap’[
Als verlichte wezens zoals de Dalai Lama zich niet eenzaam voelen, dan lijkt het erop dat zij genieten van de vervullende samenhangende verbindingen tussen alle levensuitingen. Non dualistisch onderwijs zou aangeven dat wij, om deze ervaring te ondergaan, dat vaste idee van een afgescheiden ‘ik’ moeten laten varen. Dit ‘ik’ zal altijd eenzaam zijn in een – paradoxaal genoeg – gedeeld terrein van illusie, omdat het bepaald wordt door afscheiding.
In de software van het lijden, dat wij met zijn allen dragen, zijn werkelijke of bedachte verbanden geprikt, die gebaseerd zijn op concurrentie. Het is gecodeerd met geloofsverbanden rondom, ‘Ik versus Jou’; ‘Ik versus De Wereld’, ‘Doden of Gedood Worden’.
Wanneer het afgescheiden ik begint op te lossen, verschijnt er een initmiteit jegens alle ervaringen, die uit zichzelf naar een saamhorigheidsgevoel vloeit. Dit saamhorigheidsgevoel beïnvloedt onze ervaring van leven. Volgens Rupert Spira[3]:
“Het aanwezig zijn zelf is zo volkomen, zo vertrouwd verenigd met alle ervaringen, dat afscheiding, vervreemding, contactloosheid, eenzaamheid en angst gewoonweg onvoorstebaar zijn. Wat zou van wat afgescheiden zijn? Liefde afgescheiden van liefde? De oceaan afgescheiden van water, de zon van het licht?”
In reactie op de Cox-commissie, biedt MIND, een Britse liefdadigheidsinstelling op het terrein van geestelijke gezondheidszorg, een lijst met acht tips om te helpen bij het hanteren van eenzaamheid. Die delen wij hier, maar met een een scheutje inzicht in Non duale therapie.
1. Denk er over na wat je eenzaam maakt
Onderzoek naar de gedachten die eenzaamheid genereren, kan leiden tot meer mindfulness, dat op zichzelf de kracht van je geloof in onafwendbare afscheiding laat verminderen. Het lichaam ontspant en de zintuigen gaan open, merk op hoe bepaalde zich steeds herhalende gedachten je gevoelens beïnvloeden. Gedachten zoals: ‘Niemand geeft om mij”, “ik moet het allemaal alleen doen”. Stel je voor hoe het zou voelen om het tegenovergestelde te denken, of om geen van deze gedachten te hebben. Een goede bron hiervoor is het werk van Byron Katie.
2. Maak nieuwe verbindingen
Eenzaamheid schreeuwt om een verbinding, die er al is, maar die geblokkeerd wordt door stress. Zo kan eenzaamheid bijvoorbeeld het enige zijn, dat ons verbindt met onze verloren partner. Wij koppelen ons los van de wereld en de huidige situtatie, in een poging de verbinding met het verleden te bewaren, te conserveren. Als wij evenwel een nieuwe verbinding maken met, ik noem maar wat, het wezenlijke plezier dar wij hadden met onze partner, dan ondermijnt dat de behoefte aan eenzaamheid. We raken dan steeds meer in staat om ons naar beide kanten te openen (richting de overledenen en richting onze huidige omgeving).
Als wij dit doen zijn wij al verbindingen aan het maken tussen verschillende neurale netwerken. Wij breiden de geest uit en bevrijden de software van het lijden. De wijsheid van onderlinge afhankelijkheid, saamhorigheid en onafscheidelijkheid is een direcht tegengif voor het lijden aan eenzaamheid.
3. Open je
Je openen is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Om ons te openen, moeten wij ontspannen. Als wij bijvoorbeeld echt onze ogen willen openen, moeten wij ontspannen in onze omgeving. Om echt te luisteren, moeten wij ontspannen in het luisteren. Het probeem hierbij is, dat er een grote dikke, nadrukkelijk aanwezige kwelling op onze maag ligt die eenzaamheid heet. De kunst is om te ontspannen in dat gevoel van eenzaamheid, met een zachtheid en nieuwsgierigheid naar die – ook door milljoenen anderen – gevoelde gewaarwording.
Wanneer wij het gevoel van afwijzing verwerpen, dan kweken wij meer pijn ten gevolge van afwijzing. Wanneer wij de pijn van verlating verloochenen, dan kweken wij meet verlatenheid. Wanneer wij het gevoel van eenzaamheid afzonderen, dan voeden wij het lijden aan eenzaamheid. Open je er voor, deel het gevoel daarbij met het universum, de planeet, met heel het bestaan. Als wij dat kunnen, dan ontdekken wij in die gevoelde gewaarwording misschien wel een lied van thuiskomen.
4. Kalm aan
Eenzaamheid is overgoten met de pijn van afscheiding. Het kan er op lijken, dat wij vergeten zijn, verloren, of afgesneden van tijd en ruimte. Je kan zelf lichamelijk merken, dat – wanneer je te snel beweegt – er niet genoeg tijd en ruimte is voor wie en hoe je bent in al je natuurlijkheid. Maar jij bent niet zonde van de tijd (niemand is dat). Gun je zelf alle tijd en alle ruimte. Geef in het bijzonder tijd een ruimte aan de barenswee van de eenzaamheid. Raak ermee vertrouwd. Deel het, met jezelf, met ieder die je ontmoet, zij het mens, dier, mineraal of het wonder van de blauwe lucht.
5. Wees voorzichtig in het jezelf vergelijken met anderen
Om jezelf met anderen te vergelijken, zul je jezelf eerst van hen moeten afscheiden. Daarnaast bepaalt de agenda achter de vergelijking of jij het waard bent erbij te horen nog voor je jezelf opent en vertrouwlijkheid riskeert. Deze twee overtuigingen – die van het niet goed genoeg zijn en die van vergelijkbaar zijn – voeden het lijden aan eenzaamheid. De gewoonte van het vergelijken zal je altijd achterlaten met een groter gevoel van afwijzing.
Vergelijking leidt tot concurrentie en binnenneen mum van tijd vecht de linkerhand tegen de rechter- en zijn we weer terug bij de beperkende geloofsstructuur van het ‘Doden of Gedood Worden’.
Zoals Krishnamurti[4] schreef:
“Leven zonder vergeljking betekent het afwerpen van een geweldige last. Als je de last afwerpt van het vegelijken, namaken, navolgen, aanpassen, bijstellen, wijzigen, dan blijf je achter met dat wat is.”
6. Ga na hoe je je voelt
Ja.Hoe jij je voelt is voor ons allemaal van belang en voor het gehele wezenlijke unerversum, dus het zou jou ook wat moeten schelen. Onze gevoelens zijn de kern van de zaak. Gevoelens beïnvloeden onze n iveaus van stress, onze geestelijke vrijheid, ons gevoel van vrede en ons vermogen ons met anderen te verbinden.
Zo zijn gevoelens en emoties zeker de de essentie van onze werkelijkhgeid – hoe wij ons in de wereld zijn ervaren. Als de gedachte zegt “Ik wil hier niet ZIJN”, ga dan na wat je daarbij voelt. Eenzaamheid en afzondering vormen slechts het topje van de ijsberg. Naarmate de eenzaamheid zich ontvouwt kan er zomaar een diepe pijn van afwijzing aan het licht kunnen komen en wanneer die zich uitkristalliseert, dan kan zich een krachtig verlangen ontladen om ergens aan toe te behoren. Dit verlangen om toe te behoren – aan God, aan anderen, aan de planeet, aan je eigen leven – is het kompas richting het liefhebbende, naadloze gevoel van eenheid in gemeenschap, waar Rupert Spira,. De Dalai Lama, Byron Katie, Krishnamurti en veel anderen al op wezen. Op zichzelf baart deze wijsheid van eenheid ons medeleven (wij doen het samen, in goede en slechte tijden).
7. Zoek hulp
Het klink simpel, maar het is vaak niet makkelijk. Om je te openen voor hulp van buiten, moeten wij onszelf een zekere mate van hulpeloosheid toestaan. Sommigen spendeerden hun hele leven om dat gevoel van hulpeloosheid te vermijden, als gevolg van een traumatische verwarring tussen hulpeloosheid en machtsmisbruik.
Wederom: ga langzaam, respecteer langzaam. Het in aanmerking nemen van het gevoel van Hulpeloosheid is innig verstrengeld met bescheidenheid, het loslaten van het idee van de afgescheiden ‘Ik’) en de wijsheid van de onderlinge afhankelijkheid of saamhorigheid. Alleen wanneer wij de controle en de gewoonte ons aan te passen loslaten en ontspannen in de hulpeloosheid, alleen dan kan de onderliggende roep om hulp bevrijd worden. Dit is zo, omdat datgene waar wij behoefte aan hebben, verborgen is in die ontkende hulpeloosheid. In de woorden van Rumi:[5]
“Het gebed is een ei. Broedt de hulpeloosheid daarin uit.”
8. Lees elkaar’s verhalen
Wanneer wij ons gevoel van eenzaamheid verbinden met de eenzaamheid met de mensen om ons heen, dan vindt er een samensmelting plaats. Wij zijn ook één in het lijden aan eenzaamheid! Bij het ontvouwen hebben wij elkaar nodig en de verhalen van anderen kunnen een geweldige hulp zijn. Maar hou niet op bij de verhalen over eenzaamheid, ga verder naar de verhalen over innerlijke groei. En je hoeft ook niet te lezen, je kunt ook doorklikken naar Conscious TV, Buddha at the Gas Pump, UPLIFT of één van de andere kanalen van het licht.
Laten we ons eens voorstellen, dat hetgeen een epidemie van eenzaamheid wordt genoemd, helemaal verbonden is met een stortvloed aan spirituele groei naar meer eenheid van alles wat we zijn, samen met het wegvallen van waarneembare beperkingen die zijn ingebed in het geloven in het afgescheiden zelf, de eigen ‘Ik”met hun afgescheiden lijden. Misschien is eenzaamheid het symptoom van een diepere innerlijke groei die onze evolutie aanduidt naar een wezenlijker gemeenschap, geboren doot de wijsheid van eenheid. Zou het kunnen dat de collectieve trance van afscheiding smelt en dat die donkere plek van het alleen zijn een tussenstation is op de weg naarhet éénzijn
Het gaat om Compassie
Lijden is een katalisator voor spirituele groei en spirituele groei is een katalisator voor compassie. Compassie is een ander woord voor samen of mede (com) in lijden/leven (passie). Compassie is misschien de meest krachtige genezende bron die beschikbaar is voor de moderne mens, en met eenzaamheid, brengt het een gevoelde gewaarwording van eenheid waarin alle verschillen waardevol zijn. Hoeveel snellerzullen wij bevrijd zijn van eenzaamheid als wij compassie kunnen hebben met compassie!
In de woorden van de Dalai Lama:
“Als je wilt dat het gevoel van eenzaamheid en afzondering voorbij gaat, dan maakt je onderliggende houding het grootste verschil. Anderen benaderen met een gevoel van compassie is de beste manier om dat te doen.”
[1] De surgeon general is de baas van de publieke gezondheidszorg in de VS. Het is een politiek benoemde functie. .
[2] Maar bij de metro wordt de spleet tussen de metro-vloer en het perron bedoeld…
[3]Spira is onder meer een spiritueel leraar en schrijver op het terrain van non dualism (Advaita in het Sanskriet).
[4] Krishnamurti was een spiritueel leraar
[5] Een een filosoof en dichter van Perzische afkomst[1] en soefi-mysticus in de 13e eeuw. Rumi is een van de belangrijkste personen uit de Perzische dichtkunst door zijn religieuze dichten die God prijzen.
